Żołnierz Namiętny

Jestem teraz martwy.

Nie uszedłem z bitwy.

Teraz moje dłonie są zimne.

A me usta sine.

Ręce połamane.

A nogi roztrzaskane.

Beznamiętne oczy patrzą w dal.

Nadal tkwi w nich żal.

Zastygły w nich wspomnienia. 

Ostatniego przeklętego dnia.

Tego poranka wspominałem cię.

I za to znienawidziłem się.

Pełen furii ruszyłem do boju.

Walcząc w obronie kraju.

Zależało mi już tylko na walce.

Biegłem trzymając karabin w ręce.

Nie wiem czy strzelałem dla siebie.

Czy nadal w obronie ciebie.

W głowię miałem obrazy twe.

Moje uczucia były wciąż żywe.

Pragnąłem twojego bezpieczeństwa.

Więc walczyłem z odwagą lwa.

Ty jednak nie chciałaś mnie.

Przed wyjazdem złamałaś mnie mówiąc nie.

Jednak ja wciąż kocham ciebie.

I za to tak bardzo nienawidzę siebie.

Oddawałem każdy strzał w imię miłości.

Będąc również pełen złości. 

Wieczorem dosięgło mnie przeznaczenie. 

Każdy żołnierz wokół mnie ginie. 

Ja nadal z wrogiem bije się.

I o wygranej śnie.

Z modlitwą na ustach zabijam.

Wcale się nie waham.

 Za swój kraj przelewam krew.

Jednocześnie uczucia słysząc zew.

Nagle ogarnął mnie chłód.

To koniec moich przygód.

Ból w piersi czuje.

Nadal cię skarbie miłuje.

Choć mnie pocisk w serce kuje.

Padam na kolana wiedząc że to koniec.

Ale tak bardzo pragnę do ciebie biec.

By móc ci rzec 

Że i tak kocham cię.

I jeszcze nie poddaje się.

Próbuje jeszcze wstać.

Bo chcę wszystko z siebie dać.

Wrzeszczę podnosząc się.

Na ustach mając twe imię.

I gdy już stoję wybuch odrzuca mnie.

Ląduję gdzieś półprzytomnie.

Oddaje ostatnie tchnienie.

Wiedząc że moje marzenia o tobie to cienie. 

I takie są zapiski mych wspomnień.

W oczach widać ich cień.

Teraz czekam aż szatan zabierze mnie.

Bo wiem że Bóg powie mi nie.

I do raju nie zabierze.

Bo nie żyłem dobrze.

Na rękach mam innych krew.

I to jest Bogu wbrew.

Więc do diabła mnie pośle.

Abym smażył się w kotle.

Ale nawet tam będę mówił że kocham cię.

I że strasznie za to nienawidzę się.