Krwawy odpust

Nie jestem już człowiekiem.

Uświadamiam sobie to z każdym dniem.

Jestem najzłośliwszym rakiem.

I zniszczę cię, doskonale to wiem.

Pragnę cię widzieć na kolanach.

W opuszczonych ruinach.

Marzę o tym w najskrytszych snach.

Chcę utopić cię w twych łzach.

Ukarzę cię za to co mi zrobiłaś.

Zranię za to że łgałaś.

Okaleczę za to iż w serce me się wkułaś.

I zabije za to iże od początku grałaś.

Teraz możesz się mnie bać.

Korzeni mojego gniewu nie mogę się dogrzebać. 

Mam zamiar diabłu się upodobać.

I cię żywcem pogrzebać.

Możesz mnie błagać.

Ja nie mam zamiaru się cofać. 

Możesz sobie płakać.

Ja będę się tylko śmiać. 

Czystym złem jestem widać.

I będę się radował jak będziesz konać.

Wiesz, kiedyś moje serce było czyste

A dusza nieskazitelna zaiste.

Jednak wspomnienia tamtego mnie są już mgliste.

Moje uczucia zostały przez ciebie otrute.

Bezlitośnie z twojej woli zabite. 

Teraz mi za to zapłacisz.

I to w sposób jaki nie znasz.

I przez to się go boisz.

Bo widzę że drżysz.

Stałem się upadłym.

Już nie jestem chłopakiem ciepłym.

Tylko diabłem złym.

We wnętrzu umarłym. 

Z sercem z bólu zwiędłym.

Po prosu pociągnę za spust.

Dam swojemu gniewowi upust.

Z radością ujrzę krew cieknącą z twoich ust.

A potem zastrzelę siebie na odpust.